OSTEOPATIA to oparte na zabiegach manualnych postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne dotyczące dysfunkcji ruchomości stawowej i tkankowej, w zakresie wpływu tych dysfunkcji na występowanie stanów chorobowych – mające na celu poprawę stanu zdrowia pacjentów, jak i profilaktykę w utrzymaniu tego dobrostanu.

Taką definicję osteopatii przyjęło Towarzystwo Osteopatów Polskich (TOP).

Osteopatia to metoda leczenia manualnego z ponad 100 letnią tradycją. Jest uznaną i cenioną w wielu krajach na świecie formą diagnozowania i leczenia.
Za ojca nowożytnej osteopatii uważa się Andrew Taylor Still’a, amerykańskiego lekarza .
Od czasów Stilla osteopatia przeszła długą drogę do Europy i znaczną metamorfozę.
Współczesna osteopatia i jej praktykowanie wymaga doskonałych umiejętności praktycznych oraz ogromnej wiedzy ogólnomedycznej.

Osteopatia jako medycyna manualna zaburzeń funkcjonalnych wpisuje się zakresem swego działania w krajobraz ochrony zdrowia ludzkiego, jako medycyna z wyboru, w przypadkach zaburzeń funkcjonalnych organizmu.

Diagnozuje zaburzenie ruchomości, napięcia i konsystencji tkanek – głównie w narządzie ruchu (ale nie tylko) – w zakresie jej wpływu na wystąpienie konkretnych objawów chorobowych. Jest to tzw. wczesna diagnostyka wskazująca tkanki zmienione funkcjonalnie zanim pojawią się zmiany strukturalne.

Osteopatia z powodzeniem współpracuje z leczeniem klasycznym i chirurgicznym wspomagając zastosowane leczenie farmakologiczne czy chirurgiczne poprzez czuwanie nad jakością ruchu tkanek chorego i stymulując procesy naprawcze organizmu.
Prewencyjna rola osteopatii polega na nie dopuszczeniu do utrwalania się zmian ruchomości tkankowej będących wynikiem urazów, przebytych chorób czy powtarzających się złych nawyków ruchowych i/lub higienicznych. Tkanki w dobrej kondycji są bardziej odporne na urazy, infekcje i zapewniają prawidłowe funkcjonowanie niezbędne w utrzymaniu homeostazy.